gepubliceerd 07/12/2021 door De Gezinsbond



In deze vierde coronagolf is de druk op de zorg gigantisch. Daarom moet ook elk kind vanaf 6 jaar voortaan een mondmaskertje opzetten op school en op publieke plaatsen. Een politieke beslissing die de gemoederen hoog doet oplaaien. Krijgen onze kinderen nog wel genoeg zuurstof? En hoe pak je dit als ouder op een goede manier aan?

Update: vanaf 19/02/22 moeten kinderen onder de 12 jaar geen mondmasker meer dragen.

Ook mijn kind moet vanaf nu een mondmaskertje aan

Ik zit in de wagen wanneer ik premier De Croo op de radio hoor vertellen dat kinderen vanaf 6 jaar voortaan een mondmasker moeten dragen. Even slikken toch. Zeker als ik denk aan mijn zesjarige thuis, die al een week in quarantaine zit, vriendjes mist en gisteren nog, in plaats van vol spanning te wachten op de komst van de Sint, zenuwachtig zat te wachten tot de verpleegster een PCR-stokje in haar neus zou steken.

Ik zet De Croo wat stiller, stop meteen bij de apotheek en ga ook nog even langs de bakker. Zelfs van minder leuk nieuws het beste proberen te maken, leerde ik van mijn mama. En zo kom ik niet alleen thuis met een voorraad chirurgische maskertjes op kindermaat, maar ook met een taartje.

Thuis zet ik de taart op tafel en vertel ik mijn dochter meteen dat ze voortaan ook een mondmaskertje moet dragen. ‘Huh? Dat is raar! Ik heb dat nog nooit gedaan!’ Verder is de grootste bezorgdheid vooral ‘wat ze moet doen wanneer ze snot heeft’, en ‘hoe je dan kan zien dat je lacht?’ Al bij al reageert ze er heel goed op, vind ik. Net zoals ze er ook niet veel problemen van maakte dat ze eerder al een PCR-test moest ondergaan.

Als ik met mijn mond vol taart mijn iPhone bovenhaal, zie ik op sociale media veel reacties van bezorgde ouders. Ze zijn kwaad, ontgoocheld, bezorgd. ‘Onze kinderen moeten lachen, wenen, spelen, gieren. Ze moeten de wereld beleven met AL hun zintuigen.’ ‘Ministers, ik weet niet of jullie al een zesjarige hebben ontmoet, maar die kunnen zelfs hun verjaardagskroon geen hele dag ophouden.’

LEES OOK > Dagboek van een week quarantaine: mama Erika vertelt

‘Emoties nu zijn heel normaal. Let wel: zijn het jouw emoties, of die van je kind?’

Ook Yelina Vranckx, pedagoge en zelf mama stelt zich vragen en snapt de reacties op sociale media. ‘Veel mensen zijn corona beu en kinderen zijn nu eenmaal onze zwakke plek. Voor hen willen we alleen het beste. Het is niet ongezond dat er na zo’n beslissing vragen worden gesteld. Waar is de grens? Wat draagt zo’n maatregel nog allemaal bij? Is het logisch dat we nog steeds op café mogen en dat onze kinderen met maskers in de klas zitten?

Het is normaal dat we emotioneel reageren, toch is het belangrijk ons af te vragen welke emoties van ons zijn en welke van onze kinderen. Ons afzetten tegen de regel door er negatief over te praten of onze kinderen aanmoedigen om er tegen te rebelleren, zal de druk op onze kinderen alleen maar verhogen.’

‘Mondmaskers zijn een deel van ons leven nu, en we kunnen er voor kinderen maar beter iets tastbaars van maken.’

Wat kan je dan wel doen om van deze ‘nieuwe realiteit’ het beste te maken?

‘Ga met je kind in gesprek, en onderschat een 6-jarige ook niet’, legt Yelina uit. ‘Gebruik Google bijvoorbeeld. Wanneer werd het mondmasker eigenlijk uitgevonden? Wat is het verschil tussen een stoffen masker en een wegwerp? Doe eens een mondmasker aan en experimenteer met gelaatsuitdrukkingen.

Of speel met mondmaskers een spel, met knuffels, poppen en jezelf. ‘Dit is de juf, dit zijn de kindjes en x vindt het dragen van een mondmasker niet zo leuk.’ Kijk hoe je kind reageert. Mondmaskers zijn een deel van ons leven nu en we kunnen er voor onze kinderen maar beter iets tastbaars van maken.’

‘Was het een lange dag op school of merk je dat je kind last heeft van huilbuien of woede-uitbarstingen? Blijf er even bij, mét je volle aandacht, en zeg dat huilen helemaal oké is. Je hoeft ook niet te praten of veel vragen te stellen. Door te luisteren, weet je kind dat zijn verhaal telt, en dat is belangrijk. Hij weet dat hij gezien wordt, gehoord wordt en dat hij dit niet alleen moet doen.

Grijp deze hele situatie aan om eens stil te staan bij onze drukke levens. Hoeveel tijd gaat er écht naar samen spelen en samen zijn, en dan bedoel ik niet dat vaak gestresseerde momentje tussen school en bedtijd. Misschien is deze crisis ook een uitnodiging om onze energie écht te richten op de noden van onze kinderen.’